فرمانده ی ما هنوز هم خامنه ای است...

4 سال قبل، وقتی کاندیدای محبوبمان با ٢٤ میلیون رأی رئیس جمهور شد، سخت طالب آن بودیم که شادی کنیم ،

دوست داشتیم به خیابان بیائیم و خستگی یک انتخابات داغ و پر تنش رو از تن به در کنیم . اما وقتی به خیابان آمدیم ،

جز آتش و دود و اعتراض چیزی ندیدیم .

شیشه خیابان‌ها را شکستید و به مردم و نظام تهمت زدید و همه قواعد سیاسی و انسانی را

زیرپا گذاشتید و ما «فقط» نظاره می‌کردیم .

آمدیم برای شادی دل‌های دوستانمان «بوق» بزنیم؛ اما دیدیم که بوق زدن به نماد اعتراض تبدیل شد. شادی رأی آوردن

کاندیدای محبوبمان را به زهر تبدیل کردید و در جلوی چشم ما،

رأی ما را «دروغ» خواندید... !

این خاطرات در ذهنم رژه می‌روند وقتی می‌بینم شما را که حالا، با شور و شعف وصف ناشدنی به خیابان‌ها آمده‌اید؛

شاد هستید و بوق و سوت و کف می‌زنید و یا اون عروس و دامادی که با وضع آنچنانی در دید همه می رقصیدند

و یا اون آقا پسر و دختر خانمی که تو یکی از میدون های

اصلی شهر بصورت علنی مشروب می خوردند و می رقصیدند بر روی دست هم .

امت حزب الله جمهوریت را فدای اشرافیت نمی کند و از آراء رقیبش چنان حمایت می کند که از

ناموس خود ، امروز که نتیجه به نفع ما نبود ، نه خانه ای ؛ نه اتوبوسی ؛ و نه بانکی آتش گرفت و

نه جان هم وطنی امان به خطر افتاد.

آقای روحانی از صندوق دولتی آمد بیرون که به دروغگویی مشهورش کرده بودند. ما هم خوشحالیم ،

ولی زیر سایه ی ولایت طعم پیروزی را چشیدن مزه ای دگر دارد.

این فقط شگفتگی رهبرم خامنه ای است ؛

ما فرصت شادی کردن را از شما نمی‌گیریم؛ این پیروزی گوارای وجودتان باد...

ولی بغضم می‌گیرد وقتی یاد 4 سال قبل و مظلومیت نظام و رهبرم می‌افتم .

حسرت آن روزها و شادی نکرده خود را نمی‌خورم؛ اما نمی‌توانم آه نکشم.

یادمان باشد ؛

« فرمانده ی ما هنوز هم خامنه ای است »