آتش و دود چه غوغا می کرد...

شب پنجم محرم بود. هنوز نماز به رکعت سوم نرسیده بود که شعله های مهیب آتش عاشورایی دیگر را رقم زد.

نه عاشورا که شام غریبان و خیمه سوزان. و نوای پیر مرد در مسجد ارک پیچید :  

آتش و دود چه غوغا می کرد ، مادرم فاطمه آوا می کرد.

9 سال پیش بود که عده ای از برگزیده ترین بندگان خدا پیراهن مشکی عزای ارباب را کفن خود کردند

و عاشقانه مقیم کربلای عشق شدند و تسکین دل های سوخته ما هم پیام پیر و مرادمان بوی وقتی فرمود :

«به یقین آنان که در حال اقامه نماز در وقت فضیلت و جماعت بودند و برای برپایی عزای سالار شهیدان حضرت

ابا‌عبدالله الحسین علیه‌السلام و فراگیری معارف و تعظیم شعائر دین در خانه خدا گرد آمده و مشغول بهترین عبادات بودند

اینک در جوار رحمت حق پر کشیده و میهمان سرور و مولای خویشند و عمری یا لیتنا کنا معکم را اینک ادراک کرده

و عندالله متنعمند ان‌شاء‌الله. »

***

تا یار که را خواهد و میلش به که افتد... 

و باز هم من بی سر و پا جا موندم... تنها چند دقیقه .