متاسفانه!

وقتی می خواهند برای من و شما جوک بفرستند یا بگویند،

می گویند : یک روز غضنفر... ، در صورتی که"  غضنفر " بمعنای شیر مرد با صلابت و قوی است

و از قضا از القاب حضرت علی علیه السلام می باشد.

وقتی یک شیء یا هرچیزی از مُد افتاده باشد به آن می گویند: جواد و یا بقولی جواد شده!!

که " جواد " بمعنای بخشنده و سخاوتمند و از القاب امام محمد تقی علیه السلام است.

از اسم بتول برای مسخره کردن استفاده می کنند، در صورتی که " بتول " بمعنی پارسا و پاکدامن

و از القاب حضرت زهرا سلام الله علیه هم هست.

در فیلم ها نام های تقی و نقی را به هزل می آورند ،

و"  تقی " یعنی ؛ تقوا و پرهیزکار و"  نقی " ؛ پاک و پاکیزه ،

همچنین از القاب حضرت جواد علیه السلام و حضرت هادی علیه السلام می باشد. 

وقتی می خواهند خواهران نیروی انتظامی را مسخره کنند می گویند: " فاطی کماندو "چه جالب!

و یا بجای نام مبارک و مقدس حضرت اباالفضل علیه السلام می گویند: " ابرفض " و ...

حال... ما محبین و ارادتمندان به خاندان آل الله در مبارزه با این فرهنگ غلط سهیم باشیم و نگذاریم در طنزها و جوک هایشان از اسامی مقدس ایمه استفاده کنند.

* نکته ی قابل توجه اینجاست ؛ که اینطور مسائل بیشتر از طیفی دیده میشه که گفتنش ، ... سر بالاست *

چه قدر هفته پر از شنبه شد ، به جمعه رسید

و جمعه روز تفرّج برای مردم شد

و یا بقول عقید عزیز :

یه چیز دیگه هم باید گفت :

اینکه هر کی خودش رو به گمراهی یا بی خبری میزنه ، میگن طرف خودش رو به کوچه " علی چپ زده "!!

دلم برای گریستن در حرمت تنگ است

سلام بر تو و دامانی که تو را پرورید!

سلام بر تو و مزاری که وعده‏گاه زیارت و التجای عاشقان است!

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا (علیه السلام)

آقاجان ، به کبوتران حرمت غبطه می خورم که شب و روز ، مهمانن تواند و اجازه دارند

بر شاخه ی انگشت هایت بنشینند و زمزمه ی نام تو ، غذای هر صبح و شامشان است.

کاش می توانستم هر سال ، روز تولدت را درحرم نفس بکشم !

آقا! نیازم را می‏دانی؛ سرشارم کن.

دلم برای گریستن در حرمت تنگ است!

کار از کبوتر شدن گذشته است

کاش برف بودم روی گنبدت ...

طواف می کنم " مادرم " را

مرا به کعبه چه حاجت؟

طواف می‌کنم "مادرم" را،

که برای لمس دستانش هم باید وضو گرفت ...

پی نوشت :

1. چند روز بدون مادر بودن ، یکی از کوچکترین آثارش شاید کشیدن گرسنگی و ... باشه ، اما وقتی می بینی که یک مادر محترمی و یک برادر دوست داشتنی به فکرت هستند ، احساس تهی نمی کنی ؛ بلکه احساس دلگرمی میکنی. ممنونم. 

حرف دل...

یه بچه دیدم ، که داشت گریه می کرد و میگفت : هیچکس با من بازی نمیکنه !

ته دلم گفتم : تو بزرگ شو ؛ ببین چه بازی هایی که باهات نمی کنن.

***

همه چیز خوب پیش میرفت تا اینکه بزرگ شدیم!!!

پی نوشت :

1. قسمت اول حرف دل احدی از رفقا بود که به دلیل عدم دسترسی در فضای مجازی ، در این محیط قرار داده شد.

گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

به نسیمی همه راه به هم می ریزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد  

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد

انچه را عقل به یک عمر به دست آورده است

دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد 

گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

*****

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست

آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد

بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق

و سکوت تو جواب همه مسئله هاست

خداحافظ ای بهار دلم

اگر یک لحظه سکوت کنیم و خوب گوش کنیم ، میشنویم صدای پایان ماه رمضان رو ،

صدایی که شمارش معکوسش به گوش میاد.

چقدر دلتنگم ؛ رفت و تمام شد . مشخص نیست سال دیگه باشم یا نباشم!!

خدایا میشه یه سال دیگه هم منو دعوت کنی؟!

خداحافظ‌ ای قرآن! که تا سالی دیگر، تو را به خاکهای روی تاقچه می‌سپارم و شاید تا مجلس ختم عزیزی 

و یا به هنگام وداع عزیزی دیگر که برای رفتن به سفر و یا شرکت در کنکور او را از زیر تو عبور دهم.

خداحافظ‌ ای سحرها و سحرخیزی ها ! که تنها به قصد انباشتن غذا در معده [از ترس گرسنگی] به تو

توجه نموده و از تو بهره!! می‌گرفتم.

خداحافظ‌ ای مسجد و نمازهای جماعت! 

خداحافظ‌ ای دربهای باز مسجد به هنگام سحر!

خداحافظ‌ ای مفاتیح! و مناجاتها و دعاهای زیبایش!

خداحافظ افتتاح ! کمیل! ابو حمزه ثمالی! جوشن کبیر! و ...

خداحافظ شبهای مسجد ارک ، خداحافظ ناله های العفو ، خدا حافظ پیرمرد

خداحافظ‌ ای سفره ‌های افطار و «عملیاتهای پرخوری» که هر شب با رمز « السلام علیک یا اباعبدلله»

آغاز و تا پاسی از شب! ادامه داشت.

خداحافظ‌ ای سفره های رنگین و تجملی! که به حق، یکماه تمام به خوبی سفره‌ی اغنیا را جلوه‌گر ساخته و

ما را متوجه فقر سفره نیازمندان ساختید!!

خداحافظ‌ ای زولبیا و بامیه ! و هلیم

خداحافظ ‌ای پرخوابی ها! که فقط به قصد عبادت بیشتر!! و یا بالا بردن توان روزه داری خویش و نه چیز

دیگر، انجام می‌دادیم!. 

خداحافظ‌ ای گریه‌ها و اشکهای شب‌های قدر! توبه‌ها و اعترافات، عبادات و نمازهای اضافه و مستحبی! 

خداحافظ تا زمانی که باز هم « توشه‌ای از گناه » اندوخته و به سراغ شما بیاییم!

خداحافظ‌ ای «مسواک» ! و‌ای مسواک زدنهای اجباری که به قصد خراب نشدن روزه‌ها و نه دندان‌ها

انجام می‌گرفت؛ تو را هم به خدا می‌سپاریم که تا یازده ماه دیگر به استراحت بپردازی!

خداحافظ‌ ای فقیر نوازی‌ها و رسیدگی به ایتام! که همین یکماه برای فقرا بس است و یازده ماه دیگر ماه

صیام و روزه داری آن‌هاست!.

خداحافظ‌ ای صله رحم و دعوت از خویشاوندان! خداحافظ تا عید نوروز و سرزدنهای اجباری و کوتاه.

خداحافظ‌ ای قرآن خواندنهای در اداره و در ساعت اداری و گاه به دور از چشم رییس!

خداحافظ‌ ای روزه خواری‌های یواشکی یا حتی علنی!!

خداحافظ‌ ای «نماز»! تا سالی دیگر ( برای آن‌ها که فقط در ماه رمضان نماز می‌خوانند! و تنها در این ماه

خداوند متعال را مستحق پرستش می‌دانند).

خداحافظ ای پیامک های سحری و افطاری ؛ و سلام بر تو ای قبض همراه اول...

و بالاخره خداحافظ‌ ای دربهای باز بهشت و دربهای بسته جهنم!

پی نوشت :

1. ضمن آروزی قبولی طاعات و عبادات همه ی محبین خاندان آل الله ، رسماً تشکر میکنم از برادرم

" مخاطب خاص" که در این لیالی همراه بود با دلم ، در مسیر پیرمرد.

2.خدایا ، اعمالمان را با ترازوی فضل و کرمت بسنج ، نه با ترازوی عدل و عدالتت.

3. عید سعید فطر بر شما مبارک.

گر بنا نیست ببخشید ، نبخشید اما - دست ما را به محرم برسانید فقط

برای برادرم

الحمدلله خبر دار شدیم کاتب محترم وب سایت " عقید "  لپ تاپ خریدند.

مبارک شون باشه . خیلی خوشحال شدیم.

دوستان محبت کنند حتماً به این برادر بزرگوار تبریک عرض کنند.

و آقای برادر هم محبت می کنند در اسرع وقت شیرینی لپ تاپ شون رو پرداخت می کنند.

کربلای اربعینی

زانویم را به بقل می گیرم

دارم از داغ نجف می میرم

آری ؛ عجیب دلم هوای نجف کرده ، السلام علیک یا همه کاره ی خدا. 

***

دعای بنده ی حقیر در لیالی قدر برای برادرم و خودم

امشب مرا مهمان شام هر شبت کن

ما را سحر مهمان خوان زینبت کن

رسم کریمانه به جای آر و دلم را

یک کربلای اربعینی مرحمت کن

***

ما را به محرم برسانید فقط

شب های دست نیافتنی!

اِلهی لا تُوَدِّبنی بِعُقوبَتِک

شب های دست نیافتنی ، شب های مناجات و ندبه با ذکر اللهم رب شهر رمضان.

هنوز نیامده دلشوره ی تموم شدنش رو داریم، تموم شدنی که خدایی ناکرده بخشش و رحمت به همراه نداشته باشه،

هرچند از خدای ماه رمضون بعیده که ما رو بین این همه بنده های خوبش ناامید رها کنه.

شب ها از هر گوشه ی شهر صدای مناجات یه دلسوخته با سوز و ناله عشاق به گوش میرسه و بین همه این محافل ،

مسجد ارک نمک خاص خودش رو داره.

آقای لحظه های حسین جانی من ...

شب های ارک و خیابان های بازار را بنواز با شور آخرهای مناجات با حسین جان ...

راستی امسال بارت سنگین تراست!

زیرا بارمعنوی آقا مجتبی تهرانی ها را که امسال نیستند را بیشی از پیش امسال تو باید بکشی.

بیا شب های جمعه ما را ببرنجف ، سر سفره ی کمیل علی مرتضی (ع) .

حاج منصور ، جمعه ها ملائک منتظرافتتاح ارک هستند تا بگویی :

یقین دارم که از افعال زشت من غضبناکی

چه خواهی کرد ای دریای رحمت با کف خاکی

بخوان سردار ثابت سیدعلی الحسینی الخامنه ای.

دل عطش مجیر دارد ، هوای مناجات کوفه ، غربت ام المومنین خدیجه کبرای رسول خدا .

ای کاش سوزِ صدایِ پیرمردِ مناجاتِ این شب های ارک رو هم مثل مباحث سیاسیش خبری میکردند.

ای کاش پامنبری ها انقدر اهل حاشیه نبودند و به اصل می پرداختند.

ای کاش موقع مناجات، فلافل های کوچه کثیف انقدر مشتری نداشت.

ای کاش برای کوک کردن دلهامون به ساعت فرشته های سماواتی سراغ «ارضی» میومدیم .

ای کاش وقتی حاجی به دور و بریها میدون میداد واسه روضه حضرت سید الشهدا هم که شده ادب می کردیم و از مسجد

بیرون نمی رفتیم، و صدتا ای کاش دیگه.

وقتی می بینم حاجی دیگه توان سالهای پیش رو نداره ، وقتی می بینم علی رغم بیماریش و کهولت

سنش واسه توبه و انابه ما وقت می گذاره ...

ولی ما مشغول سی دی های دانس و دوبس دوبس هیأت های حاشیه خیابونیم ، خجالت می کشم.

راستی! تا کی با صدای حاج منصور و امثال حاج منصور اجازه مناجات داریم.

و از این دستند نوکرای با اخلاص ارباب مثل حاج ماشالله عابدی و حاج قربون و ...

***

مزد ما ، دعای خیر شما.

برای او که دیر کرده است!

خسته‌ شدم‌ از این‌ همه‌ شلوغی‌ و این‌ همه‌ سروصدا. باز هم‌ به‌ میان‌ مردمان‌ می‌آیم‌ و به‌ صداها گوش‌ می‌دهم‌. شاید صدایت‌ را بشنوم‌ یا ببینمت‌! هر روز به‌ دنبال‌ تو می‌گردم‌ و زمزمه‌ می‌کنم‌: «برایم‌ سخت‌ است‌ که‌ خلق‌ را ببینم‌ و تو از نظرم‌ پنهان‌ باشی‌ و هیچ‌ صدایی‌ از تو به‌ گوشم‌ نرسد.» _{فرازی‌ از دعای‌ ندبه‌}

شب است و سکوتی دل انگیز و پر از راز همه جا را فرا گرفته است...و این سکوت با نام و یاد تو، پرمعنا می شود.

سکوت شب به من می آموزد که چگونه با مولایم در خلوت خویش، حرف بزنم.راستی چه گفتم؟ از چه حرف زدم؟مگر می شود! من با مولا ...من با مولایم حرف بزنم؟... نمی دانم چگونه از این خلوت بنویسم . تا می نویسم « من با امام زمان … » اشک ها سرازیر می شوند .

آقا جان ! کاش می شد دست های شما را که برای دوستی دراز شده، بگیرم و ببوسم ! کاش می توانستم سرم را در آغوش شما که مهربانتر و گرمتر از آغوش مادر است بگذارم و زار زار گریه کنم ! برای خودم !

برای تمامی لحظه هایی که دلتان را با کارهایم آزردم ، برای تمام شب هایی که برایتان دعا نکردم ؛ برای تمام صبح هایی که به شما سلام نکردم ؛ برای تمام خوبیهایی که از شما رسید و من به خودم نسبت دادم ؛ برای تمام بدی هایی که به واسطه شما از من دور شد و نفهمیدم ؛ برای تمام نعمت هایی که به من دادید و قدر آن را نشناختم... برای تمام ...

یا صاحب الزمان ! مرا ببخش .

مادرم‌ می‌گوید: «همه‌ چیز دیر و زود دارد امّا سوخت‌ و سوز ندارد!»

امّا نه ‌، آمدن‌ تو دیر و زود که‌ دارد هیچ‌، سوخت‌ و سوز هم‌ دارد. باور نمی‌کنی‌؟ بیا و ببین‌ آتش‌ دوری‌ات‌ چگونه‌ دلِ ما را سوزانده‌ است‌!

دستم را بگیر !که اگر دست لطف و مهر شما، لحظه ای از دستانم جدا شوند، می افتم ، می شکنم ، … .

مولای من ! دوستتان دارم . آن قدر که … اصلا خودتان که بهتر می دانید. اما بگذارید باز هم بگویم . بگذارید هزار بار بگویم : دوستتان دارم ، دوستتان دارم ... .